In een ander artikel schreef ik al over ‘leven vanuit angst’. Beetje zwaar gezegd misschien, dus laten we het deze keer lichter houden en het over ‘onzekerheid’ hebben.
Meer en meer begin ik te herkennen hoeveel van mijn gedachten gebaseerd zijn op onzekerheid. Onzekerheid over mijn gedrag, of ik er wel bij hoor, mijn uiterlijk, mijn kinderen, mijn relatie, de opvoeding van mijn nieuwe puppy, mijn werk, enz. Als ik elke onzekere gedachte serieus zou nemen, had ik geen leven.
Dus gelukkig laat ik veel van wat ik denk langs me heen glijden.
En toch… steeds als ik me minder fijn voel, verdrietig ben, me eenzaam voel of stress ervaar, laat ik me direct “meesleuren” door een onzekere gedachte die ik op dat moment (even) wél geloof. En die meteen met me op de loop gaat en me voorziet van fantastische en buitengewoon realistisch aanvoelende emoties.
Om je een paar persoonlijke voorbeelden te geven: stress = angst voor gebrek aan geld of onzekerheid of ik het wel goed doe.
Onrust = onzekerheid over of ik wel veilig ben als dingen langzaam gaan.
Verdriet = vaak onzekerheid over voldoende liefde in mijn leven.
Voel ik die emoties eenmaal, dan is het meestal niet direct mogelijk om de gedachte te herkennen en ermee te stoppen. Daarvoor is de emotie te sterk.
Wat wél lukt, is om steeds te blijven zien dat onder elke emotie een gedachte zit, een onzekere gedachte. En dat ik NIETS hoef met die gedachten. Hij is namelijk onwaar. Altijd. Zoals elke gedachte slechts een gedachte is en niks meer.
Dus hoef ik er niets mee. Hoef ik mezelf niet te laten voortstuwen door angst en onzekerheid, maar kan ik relaxt dobberen en doen vanuit inspiratie. Véél leuker. Veel relaxter. Veel gelukkiger. 😉