Op het moment dat ik dit schrijf, zit ik in het vliegtuig met naast mij een jankende hond. Mijn eigen jankende hond, wel te verstaan. Hij vecht, worstelt, piep, kreunt en blaft omdat hij uit zijn vrij krappe tas wil. En dat mag niet volgens de regels waar wij ons aan moeten houden. Ik heb geprobeerd me aan die regel te onttrekken door de tas open te zetten, maar dat is jammerlijk mislukt door mijn respect voor de strenge stewardessen die dat terstond verboden ;- ).
Olivier is op dit moment totaal in de ban van zijn eigen ellende en hij overziet niet dat het over drie kwartier alweer voorbij is. Hij wil er uit, dus dat laat hij merken. Het interesseert hem niets wat iemand anders er van vindt dat hij hier herrie zit te maken.
Als mensen zijn wij ook vaak in de ban van onze eigen ellende en houden we weinig rekening met wat een ander daar mee kan of moet. We piepen over het stoplicht dat te lang op rood staat, de pony die ons als kind ontzegd is, over de baas die slecht leiding geeft, ons kind dat het niet goed doet op school, de kwaliteit van onze nachtrust, het eten, de boze bui die we ervaren…
Verzin iets en we hebben wat te piepen. Er is altijd wel een verbeterpuntje en daar willen we het over hebben. Uitgebreid. Om het op te lossen. We moeten het analyseren en begrijpen en dan doen we het gesprek daarna nog een keer dunnetjes over.
Ik zeg: niet meer doen – niet interessant. Echt, dat gewauwel over wat er beter kan en hoe zielig je (soms) bent… Met een beetje geluk begin je het zelf al zat te worden dat je alweer tegen probleem X aangelopen bent. Kun je nagaan hoezeer je omgeving zijn buik er vol van heeft.
Dat probleem wat je hebt is natuurlijk helemaal geen probleem. Dat lijkt alleen maar zo. Omdat jij bedacht hebt dat het leven anders moet zijn dan het nu is, noem jij het een probleem. Zoals Olivier het nu even een groot probleem vindt dat hij in een tas zit. Terwijl hij zich er ook bij zou kunnen neerleggen en even lekker een tukje zou kunnen doen. Kun jij met jouw probleem ook doen. Gewoon accepteren dat het is zoals het is.
Dat iets een probleem is, verzin je totaal zelf en daar kun je nu acuut mee stoppen. Gewoon nu ter plekke. Kun je iets leukers gaan doen dan piepen en kreunen. Iets wat niks met dat zelfbedachte probleem te maken heeft. Want het probleem bestaat niet dus je hoeft er ook niks aan te doen.
Lekker zeg, een dagje vrij van je eigen geneuzel…