Is het je wel eens opgevallen hoe druk het eigenlijk in je hoofd is? Een groot deel van de dag is er een stem aanwezig die continu tegen je kakelt. Die commentaar levert op wat er nu toch weer om je heen gebeurt, die alles beoordeelt of het gaat zoals het moet gaan en die zich alvast hoorbaar zorgen maakt over wat er straks, morgen of over een maand zal gebeuren.

Het stemmetje in je hoofd heeft de neiging niks zomaar voorbij te laten gaan. Alles moet ondertiteld worden. Het viel me op toen ik Portugal aan het wandelen was dat het stemmetje in mijn hoofd heel graag wil vergelijken. “De kustlijn lijkt toch wel heel uniek en zo anders dan in Engeland waar je ook van die geweldige cliffs hebt. Hey, zo’n vetplantje als hier gewoon groeit, heeft mijn moeder ook in de vensterbank staan. Mooie wolken, beetje zoals in Nederland. Lekker warm ook, beter dan in Nederland… ‘. Het ging maar door en het ging maar door.

Nou voelt zo’n stemmetje wat onrustig tijdens een wandeling zodra het je opvalt, maar het levert in elk geval geen extra werk op. Het is niet alsof ik iets wil veranderen aan de Portugese kustlijn om hem meer te laten lijken op de Engelse. En alvast een projectplanning maak om dat te realiseren.

Op veel andere momenten zorgt het stemmetje echter wél voor werk en energieverlies. Stel je dit even voor, terwijl je in de auto zit: “Oh, de tuin is een rotzooi, dat kan eigenlijk niet zo blijven. De buren hebben er al een keer met een schuin oog naar gekeken en terecht, het is inmiddels een Tokkie-tuin. Ik zou eigenlijk even langs het tuincentrum moeten rijden op weg naar mijn vergadering, zodat ik een nieuwe schutting kan uitzoeken. En Henk bellen om te vragen of hij kan helpen. Maar dat zal wel niet want die heeft het heel druk. Dan moet ik het zelf doen, maar daar heb ik eigenlijk geen tijd voor en in mijn eentje duurt het bovendien heel lang. Als ik het dan eens in fases zou aanpakken en… “.

Terwijl je andere dingen doet volgt het stemmetje in je hoofd een totaal eigen paralleltraject. Alsof je schizofreen bent. Daar zit een enorm energieverlies dat we allemaal voor lief nemen.

Het stemmetje in je hoofd bestaat uit niets anders dan willekeurige gedachten waarvan we geloven dat ze belangrijk zijn. Zijn ze niet. Wij maken ze belangrijk door ze aandacht te geven. Door ons er bewust van te zijn. Waardoor het stemmetje vaker, meer en harder gaat praten.

Het zou een stuk rustiger en relaxter zijn als dat stemmetje wat minder vaak hoorbaar zou zijn. Of dat je er in elk geval niks mee zou hoeven doen.

Ik merk steeds meer dat ik het stemmetje zonder veel moeite kan stilleggen. Meditatie is niet eens nodig. Gewoon me realiseren dat het stemmetje geen functie heeft. Het helpt al heel veel om te realiseren dat het ruis is die alleen maar onrust veroorzaakt. En het helpt ook om mezelf toestemming te geven om gewoon te zijn. Ik ben. Punt. Verder niks. Zonder gedachten over het verleden of over de toekomst. Gewoon hier en nu. Zonder oordeel, zonder te vergelijken met wat dan ook – alleen maar zijn.

Het is bevrijdend… probeer het ook eens ;-).