Vorige week was ik verdrietig over iets dat in mijn leven gebeurde. Heel verdrietig. Zo verdrietig dat ik een vriendin appte dat ik het shit vond dat ik zoveel pijn ervaarde.
Op die dag, in dat moment, had ik gedachten die me verdriet gaven. En zorgde mijn bewustzijn ervoor dat mijn gedachten geladen werden met emoties. Verdrietige emoties in dit geval. De pijn en het verdriet leken en voelden heel echt.
Maar je gedachten gaan vaak al snel weer op een ander spoor. Vijf dagen later sprak ik dezelfde vriendin en begreep ik niet wat ze bedoelde toen ze begon over de enorme pijn die ik had gehad. Andere gedachten, andere gevoelens – logisch, want zo werkt het systeem.
Als je wilt, kun je je gedachten laten stromen. Dan verschijnt er steeds een nieuw beeld van de werkelijkheid. Een beetje zoals bij een film, waar elke milliseconde bestaat uit een nieuw beeld. Waardoor hetgeen wat je aanschouwt, verandert. Waardoor het vloeiend is en nooit hetzelfde blijft. Dat is wat er met mijn gedachten gebeurt tegenwoordig. Ze zijn er, ik voel de emoties die er door ontstaan, maar ik hou niet lang vast aan de gedachten. Waardoor de film verder gaat en voor nieuwe beelden zorgt.
Je kunt ook vasthouden aan je gedachten en geloven dat ze onveranderlijk zijn. Waardoor je niet naar een film kijkt maar naar een foto. Een foto die steeds hetzelfde is. Waar pijn pijn blijft. Waar verdriet niet weggaat en eenzaamheid een gegeven is. Je kan en mag naar foto’s blijven kijken en geloven dat je gevoel van dat moment onveranderlijk is. En het daarmee ongemerkt en ongewild in stand houden. Maar dat hoeft niet.
Je hebt de vrije wil om te kiezen: leven in het midden van onveranderlijke pijnlijke foto’s of leven in een bewegend beeld. Ik weet wel wat ik kies 🙂