Hij heeft een zwaar leven gehad vertelt hij me. Veel eenzaamheid. Veel verloren. Hij somt het op. En vertelt erbij dat hij ook veel mooie tijden heeft gehad. Maar het is duidelijk dat hij daar minder zijn focus op heeft.
Zijn gedachten draaien om het verlies wat er is geweest en wat hij nog zo duidelijk voelt.
Ik sta erbij en kijk ernaar. Ik zie een sterke man met passie voor zijn vak. Ik zie de liefde die hij te geven heeft, maar die hij bij zich houdt, uit angst nog meer te verliezen. Als buitenstaander kan ik haarscherp zien dat hij nog steeds heel is en altijd is geweest.
Ik kan zien dat hij oké is, intact en prachtig aan de binnenkant. Ik zie dat de dingen buiten hem dat nooit kunnen veranderen. Ik kan zien dat het geluk nog in hem zit, ik kan zien hoe hij gelooft in zijn eigen repeterende gedachten. Ik zie vanaf de buitenkant hoe hij gelooft dat hij meer had moeten bereiken. Hoe hij rijker had moeten zijn en minder alleen.
Hij is een gevangene van zijn gedachten omdat hij gelooft dat ze waar zijn. En dat mag hij.
Maar gosh, wat gun ik het hem om te zien dat de tralies een illusie zijn…