Lang voordat ik ooit maar iets gehoord had over de 3 Principes (three principles) voedde ik mijn kinderen al op in het vertrouwen dat ze okay waren. En linksom of rechtsom op hun pootjes terecht zouden komen.
In hen heb ik altijd kunnen zien dat ze geweldig, mooi, krachtig en perfect waren. Natuurlijk, er was weleens een conflict of een hobbel in de weg, zoals de periode waarin mijn dochter zich als een pitbull gedroeg (letterlijk, ze zette overal haar tanden in) of toen mijn zoon zo angstig was dat hij niet bij vriendjes durfde te spelen. Maar zelfs als er zo’n hobbel was, kon ik blijven zien dat ze van nature okay waren en hun gezonde zelf weer boven zou komen drijven.
Dat wat ik bij mijn kinderen altijd zo feilloos waar kon nemen, is wat Sydney Banks “Innate Health” noemde; het aangeboren welzijn en geluk dat in ieder van ons zit.
Helaas zien we die Innate Health heel vaak over het hoofd, zowel bij onszelf als bij anderen. Waardoor we gaan geloven in het waarneembare gedrag of onze bewuste gedachten. Waardoor een vertekend beeld ontstaat van wie we eigenlijk zijn: mooi, heel en geestelijk gezond.
In zijn boek Supercoach (dat geen 3P boek is) beschrijft Michael Neill dat wat mij betreft heel beeldend: we zijn een diamant bedekt in poep (onze negatieve gedachten) en we geloven zo in die shit dat we ons uiterste best doen om die te verbloemen onder een dikke laag glimmende nagellak. Wat er soms best leuk uitziet, maar nooit zo mooi glimt, glanst en schittert als de diamant eronder.
Zouden we stoppen te geloven in die shit, onze gedachten laten voor wat ze zijn (namelijk alleen maar zelfbedachte, realistisch lijkende onzin) dan verdwijnt die viezigheid vanzelf en komt de echte jij weer in beeld.
In al je glans en pracht. Met al je facetten en schittering.
Die diamant opgraven is makkelijker dan je denkt. Dat is slechts een kwestie van geloven en herkennen dat ook jij je aangeboren Innate Health nog bij je draagt. Net als iedereen. Altijd en overal. Kijk je met me mee in de goede richting? Dus naar die diamant?