Als iemand je vraagt wie je bent, wat antwoord je dan?
- Moeder/vader?
- Ondernemer?
- Caissière?
- Echtgenote van?
- Dochter?
We hebben tientallen labels voor onszelf, die we benoemen afhankelijk van de situatie waarin we ons bevinden. Op de school van mijn kinderen was ik altijd “de moeder van Pauline & Thomas”. Op een verjaardag van mijn ouders “de dochter van Marga & Gerard”. Op een podium “de inspirerende spreekster” (als je me leuk vindt, tenminste ;-)). En voor veel van mijn klanten een soort wegwijzer en focus-gever.
Die labels kunnen heel handig zijn omdat ze richting geven aan wat je doet: een succesvolle ondernemer koopt eerder een goed uitziende auto dan een derdehands Fiat omdat ‘men’ dat nou eenmaal verwacht, een ‘goede moeder’ knutselt met haar kids… Het zijn clichés maar nogmaals, het label dat je in een bepaalde situatie draagt, geeft vaak richting aan je keuzes. “Ik ben een monogaam persoon” leidt tot andere keuzes en mogelijkheden dan “Ik ben een polyamoureus persoon”.
So far, so good. Niks mis met een labeltje hier of daar.
Tot het moment dat het label je gaat definiëren en je je keuzes gaat beperken. En dat is in mijn ogen vaak wat we laten gebeuren.
Ik ben [vul in wat op jou van toepassing is] betekent in de regel automatisch dat je heel veel niet bent en heel veel niet kunt doen. Het heeft mij bijvoorbeeld parten gespeeld toen ik dit blog wilde starten. “Ik ben een marketing- en ondernemerscoach” leidde bij mij tot een serie gedachten die het onmogelijk voor me maakten iets te doen met de voor mij zo waanzinnig waardevolle inzichten van de 3 Principes. Want bij “Ik ben een marketing- en ondernemerscoach” hoorden – althans in mijn gedachten – ook dingen als: “om serieus genomen te worden als ondernemerscoach moet je het over puur zakelijke en financiële onderwerpen hebben” en “niemand zit erop te wachten dat ik mijn reis van succes-met-stress naar succes-zonder-stress beschrijf” en uitspraken als “schoenmaker blijf bij je leest”. Waardoor ik vast zat in gedachten die het gevolg waren van een label dat ik mezelf gaf.
Zonder dat label – en zonder alle gedachten die opkomen naar aanleiding van dat label – ligt er ineens een wereld voor je open.
“Ik ben”. Punt.
Wat ruimte geeft én op een bepaalde manier ook eng kan zijn. Want zoals gezegd, het label geeft je houvast. Zonder die houvast kan het voelen alsof de grond onder je vandaan is verdwenen. Je identiteit weg is. Alsof jij niet meer bestaat.
De andere kant hiervan is echter dat je bent. Hier. Nu. Zonder verleden en zonder toekomst.
Jij bent jij – ongedefinieerd en helemaal goed zoals je bent. Waardoor alles voor je open ligt en je in elk moment de keuzes kunt maken waar je op dat moment enthousiast voor bent. Hoe cool is dat?