Op mijn 23e kreeg ik een ernstig ongeluk en stond mijn leven even stil. Ik kon mijn meest favoriete baan aller tijden niet meer uitvoeren en moest weer bij mijn ouders gaan wonen, omdat ik niet voor mezelf kon zorgen.
Maandenlang had ik het gevoel dat er specifieke dingen moesten gebeuren, zodat ik “verder kon met mijn leven”. Ik moest mijn armen weer kunnen gebruiken, mijn baan weer terug, in mijn eigen huis wonen. Dan pas zou mijn leven doorgaan.
Nu pas, 26 jaar later, zie ik hoe ik en veel anderen die manier van denken vaker hebben toegepast. En hoe gewoon het is om zo te denken. Als een baan niet bevalt, willen we met spoed een andere. “Zodat je verder kan met je leven”. Loopt je relatie niet lekker, dan moet je er korte metten mee maken, “zodat je verder kunt met je leven”.
Waarbij ik, jij, wij allemaal, voor het gemak over het hoofd zien dat je leven helemaal niet stilstaat. DIT IS JE LEVEN.
Dit is je leven, met alle ups en downs. Met 3 maanden op de bank liggen na een auto-ongeluk en heel goed in Engels worden omdat je verslaafd raakt aan de BBC. Met ruzie met je partner waardoor je nieuwe kanten van jezelf ontdekt. Met alle ups en downs die een mensenleven menselijk maakt.
Ik zie steeds duidelijker dat we met het zinnetje “dan kan je door met je leven” radicaal afkeuren wat er is, omdat we het van te voren anders hadden bedacht. Omdat ik niet bedacht had dat ik een ongeluk zou krijgen, wilde ik het niet en wenste ik het weg. Had ik het gevoel dat dit niet mijn leven was.
Afkeuren wat er is, is een ongekende vorm van arrogantie. Alsof ik beter weet hoe het leven zou moeten lopen. Alsof ik beter weet waar ik van kan leren en waarvan niet.
Bovendien zorgt het afkeuren van wat er is voor onvrede en over het hoofd zien van wat er wél is. Als ik denk dat mijn leven stilstaat, sta ik niet open voor de mooie ervaringen die elke situatie óók in zich heeft.
Door oké te zijn met hoe mijn leven nu is – ook al is het anders dan gehoopt of gewenst – geef ik mezelf de rust en de ruimte om mijn eigen weg te vinden. Zonder mezelf te forceren om NU een beslissing te nemen. Zonder mezelf gek te maken dat iets anders beter zou zijn. Dus kan ik nu ontspannen leven in het vertrouwen dat ik oké ben. Altijd. Overal. Onder alle omstandigheden.
Dan hoef ik geen haast te maken om door te gaan met mijn leven, want ik leef al!