Het is fascinerend om te merken hoe sommige mensen in mijn omgeving direct klaar staan met een diagnose als ik zeg dat mijn dochter het huis uit is. “Lege nest syndroom” heb ik al een paar keer gehoord.
Het verbaast me dat ik aan een syndroom lijd zodra ik emoties vertoon over een grote verandering in mijn leven. Het is immers niet alsof ik maanden weeklaag over haar vertrek. Ik deel wat ik ervaar in de dagen dat zij bezig is met haar verhuizing.
Zijn emoties zó erg dat het direct om een label vraagt als je die emoties vertoont? Of is het een manier om mij gerust te stellen dat mijn emoties zo normaal zijn dat er zelfs een naam voor is?
Ik vind het zelf wel mooi, die gevoelens. Hoe kun je het leven anders ervaren dan op die manier? Het hoort in mijn ogen bij mens zijn.
Die emoties hebben wat mij betreft geen nadere verklaring, diagnose of label nodig. Ze zijn oké, ik weet precies waar ze vandaan komen (namelijk mijn eigen gedachten in het moment) en ze maken mijn ervaring menselijk.
Laat mij maar even lekker ervaren wat ik ervaar. Gaat vanzelf weer over en waarschijnlijk sneller dan ik denk 🙂