Zojuist is mijn dochter de straat uitgereden met al haar spullen in een vrachtwagen. Ze is het huis uit. Na 20 jaar, 5 maanden en 3 weken ben ik haar kwijt als huisgenoot.
Het voelt leeg, ondanks het feit dat er in de kamer waarin ik zit, niets is veranderd. Alles staat er nog. Het is vol als altijd.
De leegte die ik voel, creëer ik zelf. Door te denken aan toen ze geboren werd. Door me voor te stellen hoe ze de kamer kon vullen door binnen te komen en een verhaal te beginnen. Door gedachten van angst dat alles tussen ons minder hecht zal worden. Door mijmeringen over hoeveel vaker ik nu alleen in dit huis zal zijn.
Het maakt de tranen er niet minder om, de wetenschap dat ik dit verdriet zelf veroorzaak door op deze gedachtetrein te springen. En dat is oké. Want dit is hoe de menselijke ervaring werkt. We hebben gedachten, ons bewustzijn geeft ze lading en gevoel waardoor we meegesleept worden in de rollercoaster die het leven soms lijkt te zijn.
Terwijl intussen op de achtergrond of in de onderstroom (geen idee waar het te plaatsen) de ongrijpbare levensenergie gewoon blijft stromen. De levensenergie die mijn hart laat kloppen, de wind doet waaien en van een eikel een eikenboom maakt, is er altijd.
De levensenergie (in de 3 principles “mind” genoemd) is groter, veel groter dan ik zelf. Wat maakt dat ik er geen vat op heb en er geen controle over kan uitoefenen. Ik kan er alleen maar op vertrouwen dat ik oké ben. Altijd en overal, in alle omstandigheden. Ook als ik huil. Ook als ik me mee laat slepen door gedachtestormen die me gevoelens van angst, verdriet, eenzaamheid en ellende geven.
En dat vertrouwen maakt dat ik me over kan geven aan wat er is. Dat ik oké kan zijn met mijn menselijke emoties. Dat ik geen oordeel heb over het feit of mijn gevoelens in dit moment wel kunnen, mogen of nodig zijn. Ik vertrouw erop dat ik altijd maar één gedachte verwijderd ben van een volledig nieuwe ervaring in het leven. Dat niets permanent is, omdat mijn gedachten veranderlijk zijn.
Waar levensenergie stroomt, vloeien mijn gedachten met die stroom mee. En stroomt het leven. Het leven waar dochters moeders worden die hun dochters de toekomst tegemoet zien rijden…