Vandaag had ik een interessant gesprek met mijn mentor Aaron Turner. Aaron is een van de mensen die mij het meest heeft geleerd over de 3 principes (three principles) gedurende de 10 maanden dat ik deelnam aan de 3P practitioner training.

We hadden het er onder andere over hoe snel mensen bij een eerste kennismaking met mind, consciousness en thought (de 3 principes) denken: ‘oh, dat doe ik al!’. En inderdaad, er is veel ‘out there’ dat gaat over gedachten en wat die met je doen. Waardoor het wellicht logisch is dat je snel denkt dat je dit techniekje al kent.

Toch zijn de inzichten die de 3P’s je brengen niet hetzelfde als een nieuwe techniek. En is het evenmin een manier om ervoor te zorgen dat je alleen positief denkt. Het is ook geen methode waarbij je alleen nog maar helpende gedachten hebt of jezelf dingen vertelt die je graag zou willen geloven net zolang totdat je er inderdaad in gelooft. Het is meer, het is anders.

De 3P’s zijn in mijn ogen een gamechanger. Een gamechanger die je blik op de wereld totaal omver gooit. Deze gamechanger is geen leuk, nieuw, makkelijk toe te passen techniekje maar puur en alleen een inzicht in hoe wij als mensen in elkaar zitten – misschien zelfs wel hoe de wereld echt in elkaar zit. En dat is anders dan de meesten van ons hebben geleerd. Michael Neill verklaart dit heel mooi in zijn Ted-Talk-Video “why aren’t we awesomer’, waarin hij laat zien hoe we allemaal leven met een cultureel misverstand (in mijn ogen zelfs eerder een menselijk misverstand – het misverstand is er namelijk ook ver buiten onze Nederlandse of westerse cultuur).

De gamechanger is: wij gaan er vanuit dat wij de wereld ervaren zoals hij is, dat we zien wat er is. Maar in werkelijkheid nemen we waar wat we denken. Onze ogen zijn geen camera die opneemt wat er is, maar een projector die weergeeft wat we denken.

We verzinnen het zelf. Het is er niet.

Dat echt kunnen zien is enerzijds eng en anderzijds bevrijdend. Want als het er niet is, als ik het zelf bedenk, dan hoef ik er ook niks mee. Als ik bedenk dat het een ramp is als mijn zoon zijn huiswerk niet maakt, hoef ik me verder niet druk te maken omdat ik immers zelf heb verzonnen dat dit een ramp zou zijn.

Het feit dat ik mijn gedachten niet meer als waarheid hoef te zien, ze niet serieus hoef te nemen, betekent ook dat ik niet hoef te mediteren om minder gedachten te krijgen (maar het mag wel). Dan hoef ik ook mijn negatieve gedachten niet te negeren en positieve gedachten daarvoor in de plaats te zetten… Ik kan mijn gedachten gewoon zien voor wat ze zijn; zeepbellen. Het lijkt heel wat maar het is niks.

En dat zien, écht zien, kost tijd (ik vermoed dat ik zelf ook pas een fractie begrijp van wat hier onder zit). Maar zie je het – zelfs al zie je maar een fractie – dan komt er een enorme hoeveelheid energie beschikbaar doordat je minder bezig bent je gedachten te sturen, te onderdrukken of te onderzoeken. En is er ruimte voor ontspanning ‘beyond your wildest dreams’ omdat er heel veel angsten, zorgen en stress wegvallen.

Stel je voor:

• je angst is niet echt
• je boosheid is niet echt
• je stress is niet echt.

Allemaal zeepbellen die er belangrijk uitzien maar het niet werkelijk zijn. Zeepbellen die er mogen zijn, gedachten die je niet hoeft tegen te gaan omdat ze toch niet echt zijn; hoeveel rust zou dat je geven?